Drukuj
Liturgia Męki Pańskiej
publikacja 22.03.2018 00:00
Jezus nie tyle został zabity, ile oddał życie. Adorując Jego krzyż, nie wychwalamy cierpienia, lecz miłość. Znak hańby stał się znakiem zwycięstwa.
Obok krzyża po lewej stronie stoi Maryja z niewiastami. Po prawej św. Jan i Longinus (setnik, który wyznał wiarę). Ciało Chrystusa na ikonach jest pozbawione oznak naturalizmu agonii i śmierci. Chrystus na krzyżu to przede wszystkim Kyrios, Pan życia i śmierci. Pod krzyżem jest przedstawiona czarna czeluść Otchłani, w której znajduje się czaszka Adama. Na całą ludzkość pogrążoną w śmierci spływa zbawcza krew Chrystusa. W tle mury Jerozolimy.
akg-images /east news
Odpowiedzią jest przebaczenie
Paweł Bębenek
Apogeum miłości. Szczyt. Jaki większy dowód mógł dać nam kochający Bóg? Łatwo kocha się przyjaciół, ale wrogów? A Jezus za nich, za nas przelał swą krew.
Porusza mnie to, że Jezus nie zamiata grzechów pod dywan, nie udaje, że ich nie ma. Nie udaje, że nie jest raniony. On za nie… umiera, przebacza je.
To dla mnie niezwykle ważna wskazówka: nie udawaj, że nic się nie stało, że nikt cię nie skrzywdził, nie staraj się poklepać zła po ramieniu. Nazwij je po imieniu i przebacz. Jezus nie mówi: „Nie jesteście winni”. Jest wina, jest zranienie, ale naszą odpowiedzią jest przebaczenie. Przebaczam. Nie usprawiedliwiam nikogo, ale przebaczam. Z wysokości krzyża Jezus modli się za swych nieprzyjaciół. I to modli się psalmem! Nie wyobrażam sobie, by mógł go śpiewać. Odmawiał po prostu po kolei Psalm 22, oddychał słowem Bożym.
Dostępne jest 25% treści. Chcesz więcej?
Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.