Wielka Sobota

Co się działo z Jezusem?
Ciało Jezusa spoczywa w grobie.

Co przeżywamy?
Wielka Sobota to czas ciszy i oczekiwania na zmartwychwstanie. Tego dnia nie odprawia się Mszy św. Wierni w ciszy adorują Chrystusa w Najświętszym Sakramencie wystawionego w tzw. Bożym grobie. W świątyniach ciszę mącą tylko odgłosy kroków i od czasu do czasu święcenie wielkanocnych pokarmów. Kościół koncentruje się tego dnia na tajemnicy zstąpienia Jezusa do piekieł. Prawda ta pokazuje uniwersalizm zbawienia. Dostępują go także ci sprawiedliwi, którzy żyli przed Chrystusem. Jezus idzie do nich, by otworzyć im bramy nieba. To, czego my mamy dostąpić przez wiarę w Jezusa, oni otrzymują dzięki swojej prawości. Wigilia Paschalna i Niedziela Zmartwychwstania

* Co się stało z Jezusem?
Wcześnie rano w niedzielę Maria Magdalena, Maria, żona Jakuba, i Salome idą do grobu, w którym złożono ciało Jezusa. Chcą dopełnić pogrzebowych zwyczajów, których zaniedbano w piątek ze względu na zbliżający się szabat. Na miejscu zastają odwalony kamień. Grób jest pusty. Jezus powstał z martwych.

* Co przeżywamy w liturgii?
Świętowanie tajemnicy Zmartwychwstania zaczynamy już w Wielką Sobotę wieczorem. Koniecznie po zachodzie słońca! Msza Wigilii Paschalnej rozpoczyna się przy ognisku przed kościołem od poświęcenia ognia i paschału. Kapłan, żłobiąc napisy na paschale, przypomina: „On jest początkiem i końcem, Jego jest czas i wieczność”. Wkładając w paschał pięć ziaren symbolizujących pięć głównych ran Jezusa, prosi o Bożą opiekę. W kościele jest wtedy zupełnie ciemno. Kapłan, wchodząc do świątyni z zapalonym od poświęconego ognia paschałem, trzykrotnie woła: „Światło Chrystusa”. Wierni odpowiadają: „Bogu niech będą dzięki”, stopniowo zapalając swoje świece od paschału. Gdy kapłan dochodzi do ołtarza, zapalają się wszystkie światła w kościele. Symbolikę tego obrzędu wyjaśnia później śpiew „Exultet”: niebo i ziemia mogą się radować, bo Król odniósł zwycięstwo. Mroki grzechu i śmierci rozproszyło zmartwychwstanie Jezusa. Tej nocy łączy się niebo z ziemią, sprawy ludzkie ze sprawami Bożymi. Zmartwychwstanie Jezusa jawi się jako nadzieja zmartwychwstania dla wszystkich wierzących.

Rozbudowana liturgia słowa Wigilii Paschalnej (może się składać nawet z 9 czytań, a przed Ewangelią znowu rozbrzmiewa radosne Alleluja) przypomina historię zbawienia. Od stworzenia świata Bóg nie przestaje troszczyć się o człowieka. W Jezusie Chrystusie ludzkości rozbłysło nieznające zachodu Słońce. Wierzący mogą mieć nadzieję na życie wieczne. Udział w nim mają przez zanurzenie w śmierć Jezusa, przez obmycie wodą chrztu. Dlatego kolejnym elementem Wigilii Paschalnej jest liturgia chrzcielna. Kapłan w długiej modlitwie przypomina symbolikę wody i błogosławi wodę, która będzie używana przy udzielaniu chrztu. Jeśli w kościele są katechumeni, przyjmują wtedy chrzest. Jeśli nie, wszyscy zebrani odnawiają swoje przyrzeczenia chrzcielne, odrzucając zło i wyznając wiarę w Trójcę Świętą. Dalej Msza toczy się zwykłym torem: następuje liturgia eucharystyczna, podczas której grają już milczące od Wielkiego Czwartku organy. Wierni przyjmują Ciało Chrystusa, może bardziej niż kiedy indziej uświadamiając sobie, jak niezwykle ważnym jest ono pokarmem na drodze do wieczności, do Ojca, który dla naszego zbawienia nie wahał się poświęcić własnego Syna.

Jeszcze tego wieczoru (albo dopiero w niedzielę wcześnie rano) wieść o Zmartwychwstaniu ogłoszona zostaje całemu światu. Wierni w procesji rezurekcyjnej ze śpiewem, któremu wtórują dzwony, przypominają, że czas otrzeć łzy, bo jak Chrystus zmartwychwstał, tak i my kiedyś zmartwychwstaniemy. Stają się przez to podobni do tych, którzy spotkali Jezusa po swoim zmartwychwstaniu: Marii Magdaleny, która z początku pomyliła Jezusa z ogrodnikiem, apostołów zamkniętych w Wieczerniku i dwóch uczniów idących do Emaus. Jak dzięki nim wieść o Zmartwychwstaniu rozniosła się po świecie, tak wierzący dziś w zmartwychwstanie Jezusa rozgłaszają tę dobrą nowinę całemu światu..